Jesień😀

W ciągu doby świat spochmurniał, zszarzał i zbrzydł.
Biegając po domu nerwowo, z trudem przypominałam sobie, co nosi się na stopach, jak pizga złem.
Złapawszy w niedzielę płaszcz przed wyjściem, odrzuciłam go z obrzydzeniem.
Zimno mi, więc sezon na futrzaste kapcie z pomponami uznałam za otwarty bez fajerwerków i wina.
Nie lubię jesieni, ale od kilku dni nie potrafię przestać się uśmiechać. Jakiś czas temu, kiedy wokół mnie zrobiła się dziwna pustka pomyślałam, że muszę być jakaś wybrakowana, bo ludzie używają mnie, jak tubki pasty do zębów, a gdy już wycisną, wyrzucają. A potem sama sobie wytłumaczyłam, że się mylę.
I myliłam się.
Wokół nas zakręcił się jakiś dziwny wir, który sprawił, że się uśmiecham.
Nie wiem, czy z wiru coś wyniknie, ale powód do uśmiechu sprawił, że jesień rysuje się jakoś mniej szaro.

Dziękuję.
Za nadzieję❤