Leje

Zawsze mi się wydawało, że jak już popadnę w rutynę- umrę.
Ja, dusza artystyczna, zawsze potrzebowałam ruchu, zmian i wiatru we włosach, żeby funkcjonować.
Takim wiatrem przez wiele lat była Młoda.
Jej, wygłaszane o 22, hasła w stylu 'mamo, nie dam rady, pomóż'- trzymały mnie przy życiu.
Cóż, teraz Ona musi liczyć na siebie, a ja musiałam poszukać sobie nowego wiatru.
O tym najważniejszym jeszcze nie mogę... napiszę, jak zyska właściwą formę.
Tym wiatrem okazała się być rutyna, co mnie początkowo przeraziło, potem rozśmieszyło, a teraz... jest mi z tym dobrze.
Mój dzień zaczyna się od ciepłej myśli kierowanej ku Ewie, bo od Niej dostałam coś, co ma go za zadanie rozbujać- muzykę. 15 minut w słuchawkach i akumulatory zaczynają się ładować, a potem...
Nie myślałam, że do tego kiedyś dojdzie- miała być joga, ale z pewnych względów nie jest- jest zumba ;o)
Muza na full i... (co ja mam dzisiaj z tymi wielokropkami?) jedziemy z koksem. Niestety pobliski klub fitness oferuje zumbę tylko w godzinach mojej pracy, ale od czego są kumple. A szczególnie Jedna Wariatka, która miała już nieszczęście doprowadzać mnie kiedyś do porzątku. Podrzuciła mi płytkę z kilkuminutowymi sesjami i już robię trzy.
Ha! Mój kręgosłup początkowo protestował, jak wariat, ale chyba zrozumiał, że przegrał i, ku mojemu zaskoczeniu, siedzi cicho. Może dlatego, że na deser dostaje ćwiczenia McKenzie (kto ma problem z kręgosłupem, ten wie)
Potem jest śniadanie, kawa i może się dziać.
Moja godzina jest tylko moja, nawet najmojsza i teraz to ona trzyma mnie przy życiu.
Czasem, tak, jak w piątek, znowu coś się wali, ale za kilka dni się naprawi, gdyż tak postanowiłam.
A wracając do tytułu posta- niech leje, w końcu jesień jest, albo jakoś tak
Muzyczka z przesłaniem... dla wszystkich, a szczególnie dla Jednej Wioślarki ;D