Wyrzuty

Po niepowodzeniu, po wielkim dup nastaje cisza, a potem pojawiają się wyrzuty.
Jak w stosunku do Bieleckiego i Urubko, że nie poszli po Mackiewicza.
Jak w stosunku do mojego kumpla, że w wypadku, którego nie spowodował zginęło jego dziecko.
Jak w przypadku Teatra, że nie chodzi z kijami, a potem Erna kocha MatkęJadwigę.
Jak w przypadku przysłowiowego pączka, zjedzonego na diecie.
Po co?
Dlaczego tak?
Dlaczego nie?
Jak to?
I te najgorsze.
To twoja wina.
To przez ciebie.
I tu trzeba sobie zadać pytanie, co zmieni rozdrapywanie ran? Grzebanie w nich paluchem, do kolejnego krwotoku?
Czy nie można powiedzieć: hej, stało się, ale jesteśmy tu i żyjemy.
Patrzmy do przodu.
Tam jeszcze możemy coś zmienić.
Wiem, że to trudne.
Zwłaszcza dla Piotra, który, jeżeli ma koszmary, wraca w nich do wypadku, w którym zginął Alek.
Revol, zamykając oczy, pewnie widzi Tomka.
Ja zamykając oczy widzę moją Mamę w stanie krytycznym.
Czasem potrzebna jest pomoc i trzeba mieć jaja, żeby o nią poprosić, a potem ją przyjąć.
Mam przywilej obserwacji procesu otrząsania się z wyrzutów, podnoszenia głowy.
W obu przypadkach odbywa się to pod okiem fachowca.
Jeżeli nie potrafisz uwolnić się od wyrzutów, robionych sobie lub innym, poproś o pomoc.

Przepraszam.
Tak mnie jakoś naszło.
Ale to ważne.
Tak myślę.