Święta w tym roku były chore.
Młoda przyjechała w piątek, upiekła pierniczki (najlepsze na świecie) i padła. Soboty nie pamięta. Piła herbatki z miodem i malinami i spała. Zarejestrowała niedzielę. Na czas kolacji nawet złapała pion. Było dobrze, jak zawsze, smacznie, jak zawsze i śmiesznie, jak zawsze. A potem nastąpiła weryfikacja planów, bo jak tu jechać na jarmark do Brukseli, jak Młoda ledwie żywa, a w drugi dzień świąt trzeba jechać do Polski?
Drugi dzień zatem spędziliśmy w samochodzie i tu nastąpiło przekazanie wirusów i bakterii, a świąteczną kolację zjedliśmy już w Poznaniu.
27 grudnia mieliśmy misję. W związku z tą sprawą moje życzenia świąteczne były takie zachowawcze i nie dało się ich składać na wyrost. Trzeba było spakować do bagażnika dwa portrety moich Dziadków (pamiątki po cioteczce, pamiętacie?) i pojechać do najstarszego brata mojej Mamy. On już nie ma nadziei. Jego rodzina jej nie ma. My jechaliśmy z sercem na ramieniu, czy zdążymy.
To była dobra i potrzebna wizyta. Dobrze usiąść do stołu z Ludźmi, którzy na Ciebie czekają, nawet, jeżeli wszyscy wiemy, że latem spotkamy się już w innym składzie.
Teraz jesteśmy na wyspie. Obsmarkani i ukaszlani po pas. Zrobiliśmy zakupy uprzedziliśmy o glucie i czekamy…
Na gości. Razem przywitamy Nowy Rok. To oni pilnowali, żebyśmy 30 lat temu nie zwiali sprzed ołtarza. To też będzie dobry czas. Mamy nadzieję.
Na ten czas zatem życzę Wam dobra. Pod hasłem dobro mieści się wszystko. To Wy wiecie, czy mieści się tam jeszcze nadzieja, czy już tylko czas bez bólu, od jednego, do drugiego plastra.
Dobra Kochani.
Niech Nowy Rok będzie dla Was łaskawy🥂❤️
Foto to plac Wolności na mojej wyspie.
