Dyplomacja

 Świat obiegło nagranie naszego Ministra Spraw Zagranicznych, odpowiadającego na bzdury, które opowiadał jego rosyjski odpowiednik na forum Rady Bezpieczeństwa ONZ. Po to uczymy się języka, żeby powiedzieć to, co trzeba, wtedy, kiedy trzeba, w sposób, w jaki należy to powiedzieć. Nie dukając ‚this is, this is, this is…’ 

Ktoś kojarzy taką definicję dyplomacji? 

‚Tak komuś powiedzieć spier…, żeby poczuł tylko lekkie podniecenie przed podróżą’?

OTO model, który powinien być przechowywany w Sèvres pod Paryżem.

Szach- mat bando dyplomatołów bez wiedzy i klasy. 

Dziękuję za uwagę.

Kawa, ciśnienie i inne tematy

Siedzę w pracy, obok mnie śpią dwa psy, ogrodnicy uganiają się po lesie, Ted pojechał załatwiać coś w mieście, reszty nie ma. Cisza i spokój.

Kawa z czekoladą pachnie w kubku obok. Bezkofeinowa of course. Mam zakaz kofeiny gdyż ciśnienie… No właśnie. Od miesiąca, codziennie rano mierzę. U pani doktor (chyba teraz mówi się doktór, albo jakoś tak) za pierwszym razem było 180/110, taki wykręciłam wynik😀 Po dwóch tygodniach już tylko 149/98. W międzyczasie stwierdziłam, że nie zamierzam całe życie brać tabletek i wdrożyłam plan. Zaczęłam od masażu w celu obniżenia kortyzolu, potem wpadłam do Decathlonu po stepper, bo niby mamy siłownię, ale zimno tam jest nieziemsko i niefajnie. Zamiast steppera kupiliśmy step. Niewielka różnica, ale jak bez pomocy trzeba ruszyć swoją masę na stopień, to wychodzi piękne obciążenie. Zaczęłam od 30 minut i już po pierwszym treningu okazało się, że się ze stepem polubimy. Dzisiaj, w tygodniu czwartym robię 40 minut i dorzuciłam ćwiczenia somatyczne. I tak, pierwszy raz od początku choroby moim oczom, na wyświetlaczu, ukazał się wynik 117/80 jeszcze przed wzięciem tabletki.

W międzyczasie pojawiły się wyniki badań, które są dobre, więc wszystko byłoby git, gdyby nie kaszel, który nigdzie się nie wybiera i jednak trochę przeszkadza. Nagle pojawiają się łzy w oczach, drapanie w gardle i atak, który trwa kilka minut, a potem wszystko wraca do normy. Tylko ja jestem dziwnie spłakana, usmarkana i wyczerpana. 

Waga zjechała w dół o całe 30 dag😂 ale nie o wagę tu chodzi, chociaż trochę też. Z moich 15 zgubionych kilogramów zostało mi tylko 5, troszkę mnie zatem ubodło. Ted się ze mnie początkowo śmiał, że znowu obudził się we mnie byk, ale sam po cichu układa sobie plan treningowy w tej zimnej siłowni😉

Kawa z czekoladą to jest coś, co dodaje mi energii, chociaż nie do końca potrzebne mi jest te 50 kalorii.

W Belgii już wiosna. Leje i wieje, ale kwiecie kwitnie, jak oszalałe. Dla nas to kwiecie nic nie znaczy, bo równie dobrze, w każdej chwili może je pokryć śnieg, ale jak przy wejściu zaczynają kwitnąć krzewy, co to nie znam ich nazwy, to temat nadejścia wiosny mamy zamknięty. Jest i tyle. 

Paul odszedł 13 lutego, dzień po tym, jak się z nim pożegnaliśmy. Wszystkich tak zmiotło, że Akademia na swojej stronie opublikowała informację dopiero wczoraj. Wiecie, że tu trzeba mieć zaproszenie, żeby przyjść na pogrzeb? Nie mieliśmy. Myślę, że rodzina nie chciała zjazdu jego studentów z całej Europy. 

Kończy mi się kawa, psy zerkają na mnie z nadzieją. Chyba pójdziemy powłóczyć się po lesie, co też jest dobre dla obniżania kortyzolu😉

Dobrego dnia.

O chińskim nowym roku

 Wyświetliło mi się info w socjalach, że zbliża się chiński nowy rok. 

- W Antwerpii jest China Town- poinformowałam odkrywczo Teda.

- Leje- rzucił zdawkowo Ted- nigdzie nie jedziemy zanim nie wyleczysz kaszlu.

- A jak nie będzie lało?- zapytałam błagalnie.

- To pomyślimy- obiecał. 

W sobotę 10 lutego nie lało, no, nie lało do czasu. Ale zdążyliśmy. Po pół godzinie znaleźliśmy nawet miejsce do parkowania i ruszyliśmy do chińskiej dzielnicy. Tłumy waliły w jednym kierunku. I my, w tę ciżbę, ale co tam. Raz się żyje.

Weszliśmy przez piękną bramę i na ulicy, gdzie królowały chińskie markety i knajpy, zobaczyliśmy ciemność. Tłum blokował wszystko. Ale usłyszeliśmy też dźwięki bębnów. 

- No nic- powiedział zrezygnowany Ted- powiedzieliśmy A, brnijmy dalej. 

Taniec smoków zaczął się w momencie, w którym przechodziliśmy bramę. Zawsze myślałam, że te smoki tak idą i tańczą ale nie… one nie idą bez sensu. Mieszkańcy dzielnicy na sznurkach z okien wywieszają główki sałaty z dołączonymi kartkami. Na nich, pięknymi symbolami wykaligrafowane są życzenia. Smoki przy dźwiękach bębnów i huku petard tańczą od sałaty do sałaty. Zrywają ją i rwą na strzępy, gospodarze domu wychodzą do smoka i zostają obrzuceni sałatowym deszczem. 

Wszystkiemu towarzyszy dym petard, w zasadzie jednak nie chodzi o ten dym, chodzi o hałas, który ma odegnać złe moce. 

Smoki przeszły, a my ruszyliśmy pogapić się na festyn, który takiemu wydarzeniu towarzyszy. Jak lubicie chiński street food, to jest raj dla Was. Sajgonki, spring rollsy, dim sumy, chińskie szaszłyki (nie mam pojęcia jaką mają nazwę) i baozi czyli bułeczki na parze. Obeszliśmy się smakiem, bo płatność kartą była niemożliwa, a do bankomatu nie chciało nam się iść. Pogapiliśmy się na chińską kaligrafię i pokaz tai chi. Ponieważ bardzo podoba mi się ta praktyka, chętnie się zatrzymałam.

Lać zaczęło po naszym powrocie do domu😀

Jak mówi tradycja Smok w swojej drewnianej postaci zaprasza nas do świata kreatywności, wizji i nieograniczonych możliwości. 

Niech nas ten smok poniesie w zdrowiu i dobrej energii. 

Ciężkie tematy od poniedziałku…

 wjechały.

Wpadam do pracy lekko, ale tylko lekko spóźniona, a tu Ted stoi i nierozumiejącym wzrokiem wpatruje się w telefon mówiąc:

- O kurczę, zobacz co Cori opublikowała na grupie.

Tu drobny przypis, ciągle jeszcze na Whatsappie mamy grupę, która powstała podczas szkolenia w Akademii w Holandii. 

Wchodzę zatem i czytam. Czytam i nie wierzę. Czytam oświadczenie jednego z naszych najulubieńszych wykładowców. Człowieka, z którym w nocy tańczyłam walca pod biurem dyrektora. Pogodnego, empatycznego, zwyczajnie fajnego faceta. To dzięki niemu jesteśmy tu, gdzie jesteśmy. Przeprowadził nas przez trzy procesy rekrutacji. Wiedzieliśmy, że ma problemy zdrowotne, ale informacji, że w związku z zaawansowaniem choroby i ilością cierpienia własnego i rodziny postanowił poddać się eutanazji, się nie spodziewaliśmy. Uśmiechał się przecież ze zdjęć opublikowanych na stronie jeszcze kilka miesięcy temu.

I co można zrobić w tej sytuacji?

Zaakceptować decyzję. 

Wziąć do ręki telefon. 

Napisać kilka słów o tym, że był dla nas ważny. Oddać szacunek i mieć nadzieję, że ktoś, albo on sam to odczyta. 

Po baaardzo długiej godzinie przychodzi wiadomość zwrotna:

‚Thank you so much my dear friends’

Oznaczasz ją serduszkiem i tyle.

W zaistniałej sytuacji opowieść o celebrowaniu chińskiego nowego roku musi poczekać. 

Rok Smoka zaczął się inaczej, niż oczekiwaliśmy.

O Tłustym Czwartku, tłustej d…

 i kaszlu, który wyrywa z kapci.

Nie miałam szansy na pączka w Tłusty Czwartek, bo to był popieprzony dzień i na wyrwanie się do polskiego sklepu nie było szans. Zwiałam zatem na chwilę i zrobiłam ciasto na faworki. Po tym, jak skończyło się szaleństwo, wróciłam i upiekłam (tak, od lat faworki piekę, a nie smażę) caaały talerz. Jak skończyłam i dumnie wniosłam je do pokoju zadzwoniła Młoda. 

- Wracam z pracy, macie chwilę, żeby pogadać?

Mieliśmy. Mieliśmy też talerz faworków i herbatę.

I tak gadaliśmy o różnych, głównie fajnych rzeczach, a musisz wiedzieć pamiętniczku, że Młoda ma do pracy jakieś 20 minut jazdy, aż tu nagle okazało się, że z naszego talerza zostało tyle😂

- Boshhh, przecież my jesteśmy nienormalni- powiedziałam.

- Pewnie tak- potwierdził Ted- ale też bardzo mieliśmy ochotę na faworki😂

Pewnie dzięki tej tonie cukru i talerzowi ciastek moja waga spadła w tym tygodniu tylko o 20 dag. Bo ja się znowu za siebie wzięłam. Weszłam na wagę i zdanie mojego ulubionego fittrenera odbiło się echem po łazience ‚dupa rośnie po cichu’. No urosła😂 Z 15 kg które straciłam zostało mi tylko 5.

Odwiedziłam zatem Decathlon, nabyłam drogą kupna step, buty, legginsy i zapierniczam. Już drugi tydzień. Nie spodziewam się, że nagle zrzucę 10kg. Pmiętam, że na to trzeba popracować. Chwilowo udało mi się ogarnąć kortyzol i wysokie ciśnienie. Wyniki mam dobre. Pani doktor jest zdziwiona, że chce mi się ruszyć zadek, ale jak zadzwoniła z wynikami i odebrał Ted, powiedziała, że mam robić to, co robię. No to działam. 

Jest tylko jeden drobiazg, który mi przeszkadza, za to zdecydowanie. Kaszel, taki do usmarkania i popłakania. Nie jest on z oskrzeli, jest z gardła. Coś mnie łaskocze i rusza lawina. Najgorzej jest w nocy. Krople i płukanie od pani doktor jeszcze nie działają. Szukam w medycynie chińskiej. Jak macie jakiś pomysł, co z tym zrobić, to piszcie. 

Dzisiaj byliśmy w centrum. Opowiem Wam jutro, co robiliśmy, fajne doświadczenie😀

Taki mindf*ck*

Od tygodnia pracuję, ale kaszel nie daje za wygraną. Bo niby dlaczego miałby dać, skoro jednego dnia mrozi i świeci słońce, a drugiego leje i jest plus dziesięć? 

Jeszcze na stole kwitną amarylisy, a w parku już przebiśniegi. Trochę tak, jak w naszej polityce. Up and down. Niektórzy nawet bardzo down. Pociąg im z lekami odjechał.

Nie chce mi się tego komentować. Jestem permanentnie zażenowana, bo nasz szef jest bardzo zainteresowany polityką europejską. I pyta nas:

- Co wasz prezydent opowiada, że nie sądzi, żeby Ukraina odbiła Krym, bo on dłużej jednak należał do Rosji? To kogo on popiera?

- Siebie, szefie- mówimy, bo co mamy powiedzieć?

Oglądamy dokument o Harrym i Meghan. Ja pier… jaki to jest zakłamany system! Oraz Harry ma jaja, jak młyńskie koła, w przeciwieństwie do jego wysokości braciszka, przyszłego króla.

Popatrzmy sobie na kffiatki, może nam będzie lepiej?

Idę skończyć otulacz i opaskę dla Młodej, może jak coś mi wyjdzie, poprawi mi się nastrój. Jutro wracam do lekarza, skontrolować płuca.

Kciuki trzymajcie.🙏

___________________________

*wulgaryzm- stan wyprowadzenia z równowagi, zmylenia lub manipulacji umysłem innej osoby