Krzesło

Zatrzymanie mi służy.

Mam czas.

Taki czas na zmianę perspektywy.

Zastanawialiście się kiedyś, że zwykle nie ma nas tu i teraz?
Paprzemy się w przeszłości, prowadząc wyimaginowane dialogi i reagując tak, jak byśmy chcieli, a nie pozwolił nam 'refleks klatki schodowej'.
Galopujemy do przodu. Na coś czekamy.
Na weekend, na wiosnę, na urlop na cholerawieco.
I zapominamy.
Że życie toczy się teraz.
Teraz smakuje nam herbata z miodem, kawa z kardamonem, pączek z lukrem.
Tego filmu, który tak nas oczarowuje właśnie w tej chwili, nigdy nie zobaczymy już pierwszy raz.
Nowa książka raz otwarta staje się nasza- teraz.
I obdarowani uśmiechem mamy czas na reakcję w tym momencie.
Jak się tak przyjrzeć temu, co nas omija, bo pędzimy niewiadomodokąd, to może się nawet okazać, że omija nas życie.

Siedzę tak sobie uśmiechając się do każdego oczka mojej autorskiej chusty i myślę, że fajnie jest zmienić perspektywę.
Zmienić krzesło
Siadam na miejscu Teda, kiedy jem kolację, a jego nie ma w domu.
Tak naszą kuchnię widzi On.
Gorzej, lepiej?
Inaczej.
Inaczej nic nie znaczy.
To tylko stwierdzenie faktu.
Stwierdzanie faktów jest przyjemniejsze niż ocenianie.
Siedzę zatem na Tedowym krześle.
Zachwycam się chustą w szarościach i różu  (!!!) i myślę, że fajnie mi tu i teraz mimo, że ciągle jeszcze szarpie mną kaszel.

Ale jak jest pięknie, kiedy przestaje 😉

P.S.
Z dedykacją dla Jagi (nie jest gotowa, nie ma bordiury).