O zapomnianym marzeniu

 Zawsze, kiedy myślałam, że polecę jeszcze do US byłam przekonana, że będzie to NY bo lubię NY. Ale potem umarła Aretha Franklin, a Star się wyprowadziła. 

I odpuściłam marzenie (ciągle jeszcze mam ważną wizę btw 😂).

Człowiek zapętlony w temacie mieć, zapomina czasem  być. Niby nie, niby dbamy o siebie, cieszymy tym gdzie jesteśmy (ostatnio jakby bardziej 😉)  co nas otacza, a jednak uciekają nam marzenia. Zacierają się jak stare zdjęcia. 

Ale od czasu do czasu pojawia się notka gdzieś na blogu. Szczęśliwa Mo na ten przykład opisuje koncert, na który czekała od początku pandemii. Poleca wykonawcę, poleca utwór i wywołuje lawinę. 

Solidnie poczytałam i udałam się pod wskazany adres wysłuchać wykonawcy. Odsłuchałam piosenki, a potem… 

YT zaproponował kolejną. Już miałam wyłączyć, bo Ted coś chciał, ktoś dzwonił, nie pamiętam. Pamiętam tylko podpis Nowy Orlean, Luizjana i… zostałam. 

Chłopak siedzi nad rzeką (wiadomojaką), gra na gitarze i śpiewa. Rusza w miasto i… nagle ciemnoskóry chłopiec, oparty o hydrant, za pomocą kilku dźwięków trąbki budzi marzenie, o którym dawno zapomniałam. 

Nikt nie robi takiej muzy jaką robią w Nowym Orleanie. I tak!  Pojadę tam kiedyś zdecydowanie! Wejdę do pierwszego z brzegu klubu i będę słuchała muzyki, a potem, w środku nocy pójdę do Café du Monde zjeść najlepsze pączki, o francusko brzmiącej  nazwie, beignets. Oraz, w związku z tym, że jestem żarłokiem, spróbuję gambo. Dam się oczarować lokalnej kulturze i tradycji. 

Następnie wrócę do domu (gdziekolwiek on będzie) i  wepnę kolejną flagę w mapę spełnionych marzeń. 

Dziękuję Ci Mo za wake up call w postaci pana Christope’a Maé. 

Je suis tombé sous le charme…  😀

A jak się Krzyś napatoczy gdzieś pod rękę, pójdę na koncert, bo warto.