Podsumowanie, albo wręcz przeciwnie

 Dwudziesty Pierwszy był inny. Ten kto tu zagląda wie. 

Czy można go odtrąbić jako rok sukcesu? 

Po tym, jak w Amsterdamie plasnęliśmy mordą w błoto zupełnie się na to nie zanosiło. Te trzy miesiące w Holandii były jednak bardzo ważne i potrzebne. Pomogły docenić Antwerpię i to, co tu robimy. 

Na to gdzie jesteśmy dzisiaj i co robimy teraz pracowaliśmy kilka lat. To nie wydarzyło się, jak pstryknięcie palcami. Nie ma to jednak znaczenia, Antwerpię zapisujemy na plus Dwudziestemu Pierwszemu. 

Nie mam czasu na nic i… mam czas. Wróciłam więc do jogi. Mój kręgosłup bardzo o nią poprosił. Dałam mu ją. Dałam ją sobie. Uwielbiam ten stan po praktyce, kiedy ciało jest rozluźnione. Tak, postanowiłam być dla siebie dobra. Namawiam też do tego Teda, ale jego wewnętrzny krytyk stawia opór. Poczekam aż zrozumie, że to ważne.

Kolejny plus Dwudziestego Pierwszego to fakt, że w całym tym zamieszaniu udało mi się zatrzymać kilkoro uczniów. Lubię to robić, chociaż Ted, słysząc, jak pracuję obrzuca mnie tylko współczującym spojrzeniem. Nic nie rozumie. Te dzieciaki to moje zen. Na nich trenuję. Mój spokój staje się ich spokojem i patrzę, jak rosną, a mnie rośnie serce.

Zawsze chciałam mieć psa, teraz mam dwa. Co prawda zupełnie nie moje, ale jak nasi szefowie wyjeżdżają, to my się nimi zajmujemy. Biegamy z nimi po lesie i jest pięknie. Taaaki pozytyw Dwudziestego Pierwszego. 

I jeszcze pozytywy rykoszetem. Pozytywy dotyczące Młodej, jej pracy i zdrowia. Uff, tyle Wam powiem w tym temacie, bo przez chwilę było słabo i nie myślę tu o covidzie.

Żeby nie było idealnie, utyłam 4 kilogramy i nie potrafię ich zrzucić. To pokłosie amsterdamskiego stresu. 

Przez pobliskie kanały i wysoką wilgotność mam permanentne zapalenie zatok, chyba gorsze, niż na mojej wyspie.

Oraz jakiś cymbał zalał nam mieszkanie oraz pomieszczenie gospodarcze w Polsce. Nie ma nas tam, więc nie możemy nikomu twarzy obić, a szkoda.

Taaak. To był zupełnie inny rok. 

Jestem wdzięczna za każdy sukces i każdą porażkę. Przyjmuję je z pokorą i nadzieją, że porażki są odrobioną lekcją, a sukcesy nagrodą.

Plany na Dwudziesty Drugi? 

Pojechać do Polski na urlop. Zobaczyć ukochane mordy. Może pochodzić po górach gdzieś w Austrii. Wspierać Młodą, bo to ważny dla niej rok. Pokręcić się po okolicy. Zaliczyć kilka fajnych miejsc w Antwerpii, dotrzeć do Gandawy i Brukseli oraz wrócić do Amsterdamu, do Rijks i Van Gogha. 

Reszta będzie spontanem, bo to wychodzi nam najlepiej. 

P.S. 

Już wiem, czego Wam życzyć. 

W Dwudziestym Drugim życzę Wam szczęścia. Ci na Titanicu mieli zdrowie i kasę, ale szczęścia im zabrakło. 

To życzenia od tedowego brata, ale przekazuję je dalej bo sensowne są bardzo, nieprawdasz? 😂