Z pamiętnika anemika

 To już tydzień od pierwszych objawów. Jak worek leżałam tylko trzy dni. Nie straciłam (nie straciliśmy) węchu ani smaku. Ted ma się już zupełnie dobrze, tyle, że jest osłabiony. Za mną ciągnie się zapalenie zatok, opuchnięta śluzówka i dyskomfort. Jestem słaba, ale nie jest najgorzej.

Nie chcę wyrokować, bo nie jestem lekarzem ale najgorsze jest już chyba za nami. Wczoraj konsultowaliśmy odstawienie leków i dostaliśmy po łapach. Nie osiadamy na laurach i z medykamentami lecimy dalej. 

Czyli jest dobrze, ale nie do końca. Od pracy jesteśmy wolni jeszcze do wtorku. Mam nadzieję, że się pozbieram, bo chodzenie po świecie w stanie sflaczałym wcale nie jest zabawne.

Młoda wydzwania do nas codziennie. Sprawdza, czy jemy,  pijemy i bierzemy leki. Jest zadowolona. Stwierdziła, że nasz omicron kopie lżej, niż jej delta.

Czy ja pisałam, że nie tylko my jesteśmy chorzy? 

Laura, dziewczyna z którą ściśle współpracujemy też zarobiła, a rykoszetem jej mąż, tylko jej córka się uchowała. Zamiast przywozić nam zakupy, sami siedzą zamknięci. 

Nasze życie jest zatem w rękach Belgów. Trzymajcie kciuki, bo z wyobraźnią u nich słabo😂

No to wracam na sofę w poduchy. 

Bądźcie zdrowi.