O zaufaniu

 Jesteś dorosłym człowiekiem, więc ufam twojej ocenie sytuacji. Mówisz ‚mama jest warzywem’, przygotowuję się zatem na najgorsze. Przeżywam, bo utknęłam w Belgii, moi szefowie są w Australii, a ja odpowiadam za wszystko. Wszystko.

I nagle jedzie do babci moje dziecko. I dzwoni.

- Babcia nie jest warzywem- mówi spokojnie- zareagowała na nas całym ciałem. Słyszy, uśmiecha się. 

- Daj mnie na głośnik- prosisz i mówisz tych kilka słów. Ważnych zarówno dla niej, jak dla ciebie. 

Po kilku chwilach oddzwania dziecko. 

- Jedziemy po wodę- mówi, bo babcia nie miała (!!!) i pielęgniarka nas poprosiła, żebyśmy to ogarnęli. Powiedziałam babci, że jedziemy i niezadowolenie widziałam w całym ciele. Próbuje mówić. 

Kolejna rozmowa z dzieckiem wracającym do domu.

- Bardzo się cieszę, że pojechaliśmy. Bo jak wróciliśmy z tą wodą to babcia zawalczyła, żeby otworzyć oczy i nas zobaczyć. Patrzyła na nas bardzo świadomie. Trzymała mnie za rękę mocnym uściskiem. ‚Umówiłyśmy się’, że następnym razem będzie bardziej rozmowna. Uśmiechała się.

A nas tu, w oczekiwaniu na wieści zżera, Teda zgaga, a mnie histamina. I po co? Ona walczy. Nigdy nie była fighterką, ale od roku jest. Nie poddaje się. 

I nie jest, kurwa, warzywem.

Zjebałeś.