Life goes on oraz rozkminy różne

 Zastanawiam się czasem dla kogo piszę. Znaczy piszę dla siebie, bez dwóch zdań. Blog jest zapisem pewnego procesu i ważne jest, aby mieć punkty odniesienia, ale czy kogoś, oprócz mnie of course, jeszcze ten proces obchodzi? 

Nie, nie, nie musicie odpowiadać. Może zostać tak, jak jest. Widzę statystyki, widzę Was, ale tak się zastanawiam brakiem potrzeby interakcji. Czy my już nawet nie musimy rozmawiać? Wpadamy gdzieś, zostawiamy po sobie ślad w postaci serduszka lub okejki i to tyle? 

Kiedyś (nie, nie, to nie sentyment, to stwierdzenie faktu) na bloga wchodziłam z wypiekami na twarzy. Blog żył. Notka była tylko pretekstem do tego, co działo się w komentarzach. A tam się odbywał wieczny kabareton albo poważne dyskusje o życiu w zależności od tekstu. Tyle, że ja się wtedy tak uroczo nakręcałam, że masakra. Dzisiaj milczymy i nie wiem, czy to dobrze, czy źle. 

I tak sobie myślę, że może zapis mojego procesu jest zwyczajnie nudny, ponieważ nie znacie tła. I natychmiast pojawia się pytanie czy chcę, żebyście znali. Bo skoro od pięciu lat w pewnych kwestiach konsekwentnie milczę, po co teraz dłubać w zaleczonym? I kolejne pytanie, czy to jest zaleczone? Skoro proces trwa? Bo w gruncie rzeczy nie chodzi o zaleczenie. Chodzi o wyleczenie. 

Ubiegnę pytania. Nie chodzi o zdrowie, chociaż w zasadzie chodzi bardzo, tyle, że raczej całościowo, a nie w boku czy w kolanie. 

I najważniejsze. Nie lubię grania na remis. Jak mnie ktoś ujął, to łażę do niego i czytam. I ch… z tym, że nie mogę skomentować. Wiem, co dzieje się u Człowieka, na tyle, na ile uchyla drzwi do swojego realu. Czasem nie komentuję nawet, jeśli mogę bo czasy, kiedy dreamu waliła prosto z mostu dawno minęły i nie zanosi się na ich powrót i to jest wynik procesu, ale jestem. Nie gram już w grę komcia za komcię, widzę jednak, że niektórzy grają. Na zdrowie!

Zaraz zaczynają się wakacje. Moi uczniowie są pięknie ustawieni. I ja zaraz odpocznę gdyż jedna praca jest lepsza od dwóch prac.

Szukamy nad Morzem Północnym plaży zbliżonej do… chyba jednak pogodziliśmy się z faktem, że te idealne są na naszej wyspie albo na Barbadosie przy hotelu pewnej sieci na H. W tym roku nasza wyspa, Barbados musi poczekać. 

Idę oddawać się procesowi… może to kiedyś opiszę. A może wręcz przeciwnie, nadal będę konsekwentnie milczała. Jeszcze nie wiem.

Dobrego wszystkiego Wam życzę❤️

___________________________

Na zdjęciu sufit w piwnicach Pommery, 36m nad nami, żeby szampanowi było dobrze. A może to taka metafora życia? Jak jest dystans, to jest dobrze.