Wdałam się ostatnio

 w dyskusję z kimś, komu trochę zawdzięczam i usłyszałam, ogólnie mówiąc, że moje dziecko miało poważne kłopoty, bo jestem chu…wym pedagogiem i potrafiłam pomóc innym, a na swoim podwórku zawiodłam. 

Co kiedyś zrobiłaby dreamu? 

Pożarłaby babę i wypluła kosteczki.

Co zrobiła dzisiaj?

Nic. 

Oceny. Jak łatwo nimi rzucamy na prawo i lewo nie myśląc, że są krzywdzące. 

Nie jestem pedagogiem i nigdy nie twierdziłam, że jestem. Fakt, że nie posiadam wykształcenia pedagogicznego raczej mi pomógł, niż zaszkodził, bo relacje z dzieciakami przepuszczałam przez swoją wrażliwość, a odpowiedzi na pytania szukałam na własną rękę, stale się rozwijając. 

I chociaż została mi tylko garstka Orłów, dla nich rozwijam się nadal i nigdy, NIGDY, nie rzuciłabym w nich taką oceną, jaką rzucono we mnie.

Taki apel mam kochani. 

Empatia- to takie ładne słowo i taka ładna umiejętność. Nie musimy odczuwać lęku rozmówcy, bo ta poznawcza pozwala nam spojrzeć na świat jego oczami. To pomaga. W relacjach. 

A ja mam nauczkę. Nie będę już dyskutowała z kimś, kto MÓWI, że ma wielkie serce. Postoję z boku i zweryfikuję wielkość. 

Ta foteczka pięknie spina temat. Nigdy nie wiemy ile kosztowało naszego rozmówcę to, żeby zakwitnąć. Nie oceniajmy go pochopnie bo możemy jednym zdaniem zmieść jego powód do dumy.